خوف و خشیت و خضوع در اشعار مولوی و سنایی با اتکا بر قرآن و نهج البلاغه

سنایی و مولوی از شخصیت هایی هستند که همواره بر نویسندگان و متفکران پس از خود تأثیرگذار بوده اند. در طول تاریخ، این تأثیرگذاری به میزان گسترده شدن شناخت فرهنگ های مختلف نسبت به آن ها بیشتر شده است. چنانکه امروزه پس از قرن ها آن ها بیش از همیشه موردتوجه و استقبال جهانیان قرار گرفته اند. سنایی و مولوی ازجمله شاعرانی هستند که به شدت تحت تأثیر قرآن، نهج البلاغه و مفاهیم آن بوده اند. این پژوهش به بررسی موضوع خوف و خشیت و خضوع در ادب فارسی و تأثیر قرآن و نهج البلاغه در آثار مولوی و سنایی می پردازد. به دنبال پاسخ به این سوال اساسی خواهیم بود که در اشعار سنایی و مولوی چه راهبردهایی درباره خضوع، خشوع و خشیت وجود دارد که از قرآن و نهج البلاغه الهام گرفته باشد؟ نتیجه ای که بر اساس روش تحلیلی و توصیفی به دست می آید آن است که، سنایی و مولوی عرفان و آموزه های دینی و اخلاقی، مثل خوف، خضوع و خشیت را به طور وسیع وارد شعر و ادب فارسی نموده اند. آن ها گاهی عین آیه، روایت یا بخشی از آن را در کلام خود آورده اند. به تعبیری آموزه های قرآن و نهج البلاغه به دلایل مطابقی، تضمینی و التزامی در اشعار مولوی و سنایی نمایان است. علاوه بر الفاظ و ترکیبات، اشعار این دو اندیشمند بیشتر تحت تأثیر معانی و مضامین قرآنی است. در این میان واژه های خوف، خضوع و خشیت، به ترتیب بیشترین بسامد را در اشعار سنایی و مولوی به خود اختصاص داده است.